It is five years ago this week that our friend Mario Monreal died. Mario was a great pianist and a affectionate friend. Yesterday, on the occasion of the anniversary of his death, a concert was given in Sagunto at the Cultural Center that bears his name. One of the three performers was his widow. My contribution to the commemoration was a portrait of him – a schematic black and white picture that is used in publicity.
When I think of Mario a warm summer night comes to mind when he played his grand piano. It was not a concert but one of his daily rehearsals in his music room where Helma and I happened to be quietly present. It was already dusk, the space was unlit. A balmy breeze stirred the curtains. At my request Mario played Chopin- Waltz no. 7 in C sharp minor. Magical moments and we were incredibly lucky to be part of that opportunity.
(Mario can be heard in a number of my videos.)
Ha Ben,
wat kon je vriend prachtig piano spelen!
ik heb wat vraagjes: op het familie portret verander je het gezicht van het meisje met wit:is dat titaanwit? verdund met? gesso kan je toch niet meer gebruiken als je al olieverf hebt gebruikt?
een ander punt is dat ‘als ik veel moet corrigeren’ retoucheervernis later geen egale glans geeft (het maakt niet uit of ik het met een spuitbus doe of met kwast) is het dan beter om helemaal geen retoucheervernis te gebruiken? (maar dan blijft de glans ook verschillend maar niet zo extreem)
en dan de laatste vraag: wat is je denkwijze bij het gebruik van achtergrondkleuren in de acryl onderlaag: zijn het de complementaire kleuren en worden ze bijv. koel als de voorgrond warm is of omgekeerd ? misschien te veel vragen? hartelijke groet, Anke